Kun jij jouw kindertijd nog herinneren? Die verwondering over alles om je heen? Dat jij je ouders 1001 vragen stelde? Ik zie het in de ogen mijn mijn twee kinderen. Heerlijk vind ik dat. Hoe zou het zijn als we weer die onbevangenheid kunnen voelen? Die onbezorgdheid? Het vergt ‘slechts’ dat je helemaal oké bent met niet meteen een antwoord te willen weten. Het is simpel… maar niet makkelijk. Want wat willen wij volwassenen: een antwoord op onze vragen. We noemen dat ook wel een ‘oplossing’. Juist in de stilte van het niet weten zit het wonder van het leven. Hiermee weer leren verbinden, dat is mijn missie.
Ik zie een wereld om me heen die sterk gericht is op meer, beter en sneller. De huidige technologische vooruitgangen worden ingezet voor ‘nog meer, nog beter en nog sneller’. Ik merk dat het een verdovende werking op me heeft wanneer ik me aan die stroom toegeef. Ik geloof daarom dat het noodzakelijk is om regelmatig even te vertragen en los te koppelen van die stroom. Waarom? Misschien wel om mijn menszijn niet te verliezen. Om me verbonden te blijven voelen met mezelf, anderen en moeder aarde. Om mezelf eraan te herinneren wat echt belangrijk voor mij is.